Dzieje naszej ziemi przebiegały w sposób niezupełnie w polskich warunkach typowy. Do lat 80-ych wieku XIII były to obrzeża plemiennej federacji Jaćwingów, by potem, po trwającej dwa i pół stulecia pustce Kraju Zapuszczańskiego, znaleźć się na styku kolonizacyjnej aktywności Litwinów, podlaskich Rusinów, a przede wszystkim Mazowszan. Z XIII też wieku pochodzą pierwsze informacje o miejscowościach do dziś wchodzących w skład naszej gminy.
Co do samego Trzciannego to tutejsza parafia powstała w roku 1496 (w 1996 roku uroczyście obchodzono 500 lecie). Już wcześniej istniał drewniany kościół. W drewnianym budo wnictwie, rzeźbie, hafcie, dwuosnowowym tkactwie wiele pozostało z odrębności ludowej tradycji i kultury Podlasia. W ubiegłym stuleciu wzdłuż obu naszych wielkich rzek – Biebrzy i Narwi, przebiegała granica celna dzieląca Królestwo Polskie od ziem bezpośrednio włączonych do carskiego imperium.
Wciąż pamięta się o sowieckich deportacjach nad Irtysz i partyzantów lat 40-tych, a kamienne maceby starego żydowskiego cmentarza w Trzciannem mówią nam o martyrologii mieszkających tu przez stulecia Żydów.
Dzieje najnowsze pozostawiły resztki umocnień stanowiących fragment założeń obronnych z lata 1939 r. pobliskiej twierdzy w Osowcu.
Twierdzę można obecnie zwiedzać w towarzystwie przewodnika, zbieraczy militariów powinny zainteresować wciąż rozsiane na naszym terenie fragmenty uzbrojenia i oporządzenia zarówno z 1939 jak i 1944 roku.
